พิรุณพร่ำรำพันหยาดเก็จแก้ว
ร่วงหล่นแล้วฟ้อนฟ้าเป็นรวงสาย
อัสสุชลสายฝนที่หล่นพราย
ใจละลายชวนน้ำตาไหลหลั่งริน

เยียบเย็นหนาวร้าวลึกบึ้งหัวใจ
จะให้ใครมารักบ่ายหน้าผิน
เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บปวดจนชาชิน
กัดกลืนกินทุกข์ระทมขมผ่านคอ

ฟ้าหม่นฝนหนาวใจร้าวแหลก
สลายแตกชอกช้ำระกำหนอ
โศกอารมณ์จมจ่อมแต่ยังรอ
วันฟ้าทอประกายอ่าอำไพ

ไม่มีหรอกคนไหนจะมารัก
แค่รู้จักเขาก็เอียนเกินทนไหว
ลมหายใจแต่ละวันผันผ่านไป
เหยียบซากไส้ที่ตายด้านซานซุกซม

พิรุณพร่ำรำพันหยาดเก็จแก้ว
ยินเสียงแว่ววิ่งฝ่าฝนทนขื่นขม
เจ็บให้เป็นเย็นให้ได้ผ่านระทม
ก็แค่หล่มอารมณ์ที่ย่างกราย

พิรุณพรมฝนพรำฉ่ำลมเย็น
ทรงจำเห็นเป็นอดีตกรีดผันผาย
ทุกข์ผ่านมายิ้มเย้ยอย่างท้าทาย
ฝ่าให้ได้!!!! ลุกให้เป็น!!!!แค่นั้นพอ

----สู้โว้ย!!!!----