ศศิ...เสี้ยว เศษแสง แรงริบหรี่
ค่อนราตรี แล้วหนา หล้าเริ่มหลัว
ลางเลือนล้า พาหวั่น ขวัญมืดมัว
อกระรัว รานร้าว ทุกคราวไป
รับรู้สึก ผูกพัน วันโศกเศร้า
เพื่อนคลายเหงา เท่านั้น ที่จันทร์ได้
ปลอบประโลม โน้มแฝง แสงนวลใย
รินลูบไล้ ใฝ่เพียง เคียงกมล
แค่ได้เยือน เพื่อนรัก พักตร์มีสุข
บรรเทาทุกข์ รุกไล่ ในทุกหน
กี่ครั้งครา ลาผ่าน เอ๋ย..มานคน
น้ำตาจันทร์ หลั่นหล่น จนทำใจ
ศศิ...จร ก่อนหนา พร่าผ่อนแผ่ว
อำลาแล้ว แคล้วจันทร์ อย่าหวั่นไหว
ฝากโพยม โลมเยือน เพื่อนคนไกล
ชอกฤทัย ให้นึกฝัง ยังมีจันทร์
Sasi
