ไก่ป่ากับนายพราน

นิทานเรื่อง ”ไก่ป่ากับนายพราน“
ระหว่างที่ไก่ป่าฝูงหนึ่งกำลังเดินหาอาหารอยู่ริมทุ่ง จู่ ๆ ก็มีนายพรานคนหนึ่งโผล่ขึ้นมา ในมือของเขาถือเครื่องคิดเลขเป็นอาวุธ
ฝูงไก่ป่าแตกตื่นตกใจที่มีมนุษย์บุกรุกเข้ามาใกล้ ๆ บางตัวโผบินหนีห่างออกไปเกาะตามกิ่งไม้
“ไก่ป่าต้องเดินประมาณแปดก้าวจึงจะหาเมล็ดพืชได้สักเมล็ดหนึ่ง” นายพรานพูดขึ้นลอย ๆ ไก่ป่าเกือบทั้งหมดหยุดเคลื่อนไหวเมื่อได้ยินนายพรานพูด
แล้วเขาก็พูดต่อ “ฉันแอบสังเกตอยู่นานแล้ว และถ้าเป็นตัวหนอนสักตัวหนึ่ง ไก่ป่าอาจต้องเดินถึงสามสิบก้าวถึงจะหาเจอ” ไก่ป่าแทบทุกตัวจ้องมองไปที่นายพรานอย่างตั้งใจ
นายพรานเห็นดังนั้นจึงผายมืออธิบาย “แล้วถ้าอยากได้เมล็ดพืชสองเมล็ดล่ะ อย่างน้อยที่สุดไก่ป่าต้องเดินสิบหกก้าว”
ว่าแล้วนายพรานก็หยิบเครื่องคิดเลขขึ้นมาจิ้ม “นั่นคือ ถ้าวันไหนอยากได้เมล็ดพืชลงท้องสักสิบห้าเมล็ด ไก่ป่าต้องเดิน…หนึ่งร้อยยี่สิบก้าว”
ไก่ป่าบางตัวเริ่มหันหน้ามามองกัน บางตัวคิดตาม “แค่อาหารมื้อหนึ่ง ฉันต้องเดินเป็นร้อย ๆ ก้าวจริงหรือนี่”
แล้วไก่ป่าสาวตัวหนึ่งก็เอ่ยถามกันเอง “หมายความว่า วันที่ฉันตั้งท้องและต้องการหนอนหลาย ๆ ตัว ฉันคงต้องเดินเป็นพัน ๆ ก้าวเลยสิ”
นายพรานพูดอีก “ไก่บางตัวก็ลืมที่จะบวกรวมระยะทางที่ต้องเดินกลับ”
หลังจากฟังนายพรานพูดลอย ๆ ไปได้สักพัก ไก่ป่าตัวผู้ตัวหนึ่งก็ตัดสินใจเดินเข้ามาหานายพราน “แล้วท่านมีวิธีที่ดีกว่าการเดินหาอาหารแบบนี้หรือ”
“มีสิ” นายพรานตอบ “ที่บ้านของฉันทำนา เราฝัดข้าวและก็ตำข้าวกันตรงลานบ้าน มีเมล็ดข้าวตกกระจายอยู่ทั้งพื้นที่”
เมื่อได้ยินคำว่าเมล็ดข้าวตกกระจาย ไก่ป่าตัวอื่นเริ่มตีวงเข้ามาฟัง
“พื้นที่บ้านของฉันมีไม่ถึงไร่ เฉลี่ยแล้วทุกตารางวาต้องมีเมล็ดข้าวหล่นอยู่ไม่ต่ำว่าสองหรือสามเมล็ด” นายพรานสาธยายแล้วก็ชักชวน “ย้ายไปอยู่บ้านฉันดีกว่า”
ไก่ตัวผู้ตัวแรกที่เดินเข้ามาฟังโก่งคอถามทันที “ท่านอย่ามาหลอกเราเลย” ไก่ป่าตัวอื่นชะงักเท้าถอยหลัง
“ท่านจะกำลังจะมาหลอกพวกเราให้ไปอยู่ด้วย ท่านอย่าลืมสิว่าฝูงที่พวกเราอยู่กันนี้มีเกือบครึ่งร้อย แล้วเมล็ดข้าวที่หล่นตามพื้นตามดินที่บ้านท่านจะพอให้พวกเราหากินหรือ” ไก่หนุ่มยืดอกถามกลับ
นายพรานหยิบเครื่องคิดเลขขึ้นมากดแล้วก็ชูให้ไก่ป่าดู “ดูนี่ ถ้าเมล็ดข้าวในหนึ่งตารางวามีหกเมล็ด แล้วพวกท่านรวมกันหกสิบตัว ข้าคำนวณดูแล้ว พวกท่านเดินกันไม่ถึงสองก้าวก็เจอเมล็ดข้าวแล้ว“
นายพรานชูเครื่องคิดเลขให้ไก่ทุกตัวได้เห็น “แล้วลองหารจำนวนวันที่พวกท่านกินเมล็ดข้าวไปแล้วด้วย ส่วนที่เหลือ บวกเข้ากับจำนวนเมล็ดข้าวที่กระเด็นหลุดออกมาตอนตำข้าวและฝัดข้าวในวันต่อมา”
ไก่ป่าสาวร้องถาม “แล้วถ้าฉันตั้งท้องล่ะ ฉันมิต้องเดินเป็นพัน ๆ ก้าวเพื่อหาหนอนในป่าหรือ”
นายพรานยิ้ม “ฉันลืมบอกไปว่าที่บ้านฉันมี ผีเสื้ออยู่ราวสิบตัว และก็มีแมลงวันกับแมลงหวี่อีกอย่างละสองร้อย” นายพรานเอาสมุดจดจำนวนแมลงมายืนยัน แล็วก็กดเครื่องคิดเลขอีกครั้งชูให้พวกไก่ป่าดู “หนอนของแมลงที่บ้านฉันน่าจะพอให้พวกท่านเดินหากันไม่ถึงแปดก้าวก็เจอแล้ว เอาสามร้อยตารางวามาหารด้วย”
ไก่ป่าต่างพากันคิดตาม ไก่ตัวไหนที่คิดเลขเก่งหน่อยก็เอาตัวเลขที่นายพรานเสนอมาทบทวนอีกหลาย ๆ รอบ
และหลังจากถกเถียงเรื่องตัวเลขกันพักใหญ่ ไก่ผู้เฒ่าที่คิดเลขเก่งที่สุดจึงกล่าวกับฝูงไก่ป่า “เขาไม่หลอกพวกเราหรอก”
ในที่สุด ไก่ป่าทั้งฝูงก็ตัดสินใจเดินตามนายพรานไปที่บ้านของเขา
แน่นอนนายพรานย่อมเป็นนายพราน เมื่อไปถึงบ้าน ไก่ทั้งหมดก็ถูกจับขังกรงเพื่อรอเอาไปขายในตลาด
จบนิทานเรื่องนี้แต่เพียงเท่านี้
แล้วเรื่องนี้มันผิดตรงไหน ใครหาเจอบ้าง
ตัวเลขที่นายพรานเสนอมานั้นไม่ใช่ตัวเลขโกหกอย่างแน่นอน มันถูกพิสูจน์ได้ด้วยการคำนวณซ้ำ ๆ โดยไก่ทั้งฝูงและก็ตรงกับเครื่องคิดเลขของนายพราน แม้แต่จำนวนแมลงที่นายพรานจดไว้ในสมุดก็มีจำนวนตามนั้นจริง ๆ
เขาไม่ได้โกหกเลย
................................

คัดมาจาก เฟซบุ๊ค ของ ประภาส ชลศรานนท์

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ไก่ป่ากับนายพราน (อ่าน 60 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้