ความรัก...เมื่อเดินผ่านกาลเวลา
ก็เริ่มโรยราและจืดจาง
ทำได้เพียงแค่ปล่อยวาง
โดดเดี่ยวอ้างว้างเลือนลา
ไม่ได้เรียกร้องหรือทักท้วง
ไม่ได้เป็นห่วงหรือโหยหา
แค่สงสัยว่าเกิดอะไรกับสิ่งที่ผ่านมา
ถึงได้เย็นชาและเฉยเมยนัก
เรา...ไม่ได้มีใครผิด
ฉัน...ไม่ควรยึดติดกับคำว่ารัก
เธอ...มีสิ่งที่อยากได้มากมายเกินห้ามหัก
จนละเลยกับรัก ที่เคยมี
ปล่อยรักเลือนลบไปกับกาลเวลา
ปล่อยมือจากกันก่อนจะทิ่มแทงด้วยวาจาเสียดสี
อย่างน้อยมันคงจบด้วยการฝืนยิ้มยินดี
ก่อนเกลียดหรืออะไรก็ตามที ...เมื่อหมดใจ
(ทั้งหมดที่ฉันกล่าวมามันผ่านม่านน้ำตามาทั้งคืน)
มุกดาริน
