เมื่อใดหนอที่ความรักเริ่มหายห่าง
เป็นจืดจางความผูกพันล่มสลาย
กลายกลับดำจากขาวสิ้นพราวพราย
จากห่วงหาเป็นห่างหายลับสายตา
  ไม่แม้แต่จะถามถึงซึ่งความหลัง
ไร้เยื่อใยไร้พลังชิงชังหนักหนา
ถึงลงมือฆ่าเข่นได้ไม่กระพริบตา
ดาบพิฆาตฟาดลงมาผ่าหัวใจ
  ไร้สุ่มเสียงเงียบสงัดดับทุกสิ่ง
เลือดหลั่งรินชโลมร่างจากโหยไห้
หยาดน้ำตารดหยดลงตรงกลางใจ
แต่นี้ไป...อธิษฐาน สิ้นขาดกัน
  แม้นประสบเมื่อภพใดขอหลีกเร้น
หมางเมินเป็นดั่งเหนือใต้ไว้คงมั่น
ฟ้ากับเหวน้ำกับไฟประลัยกัลป์
ขอไร้วันได้บรรจบทุกชาติไป

    มุกดาริน