ทั้งที่เตรียมร่มไว้ล่วงหน้า...
ตอนที่แหงนมองท้องฟ้า แล้วเจอเมฆฝน...
ทั้งที่เตรียมตัวมาอย่างดี แต่ก็หนีไม่พ้น...
ไม่เคยเลยสักหน...ที่จะไม่เปียกฝน~จนเปียกปอน

เหมือนหัวใจที่พยายามจะเข้มแข็ง...
ฝืนจนสุดแรง แต่ก็ไม่แกร่ง...เพราะใจอ่อน
อาจเพราะหัวใจ มันมีความเป็นไปที่ซับซ้อน...
คาดเดาไม่ได้...ไม่เหมือนฟ้าสีอ่อนตอนเมฆฝนมา

บทสรุปสุดท้ายที่มี คือหนีไม่พ้น...
ทั้งละอองฝนและหัวใจคนที่พยายามรักษา...
ไม่อาจหลีกหนี~ทั้งที่รู้วีธี...แต่ก็ยังมีน้ำตา
และการพยายามเข้มแข็ง ทั้งที่ใจอ่อนล้า...
...ทำให้แผลที่ได้มา~ใหญ่กว่าเดิม...
             ~ เมี่ยง เมี่ยง ~
                18/09/66

FB : กลอนเปล่า ความรัก