บ้านกลอนน้อย - กลอนสบายๆ สไตล์ลิตเติลเกิร์ล

คำประพันธ์ แยกตามประเภท => กลอน ร้อยกรองหลากลีลา => ข้อความที่เริ่มโดย: ลิตเติลเกิร์ล ที่ 27, มกราคม, 2558, 05:37:16 PM



หัวข้อ: รอยเดิม
เริ่มหัวข้อโดย: ลิตเติลเกิร์ล ที่ 27, มกราคม, 2558, 05:37:16 PM

(https://i.ibb.co/p3vGH1h/2m003.gif) (https://imgbb.com/)


ย่ำซ้ำรอยร้างร้าวที่หนาวเหน็บ
จนยอกเจ็บพิษแผลเกินแก้ไข
ท้อสุดท้อมิขอฝืน ยืนต่อไป
เหมือนร่างไร้วิญญาณแต่ปราณยัง

พยายามยื้อใจเพื่อไขว่คว้า
ยิ่งเหมือนว่าห่างเหินเกินจิตหวัง
ยากเย็นนักรักมิสมตรมประดัง
เหมือนชิงชังชักรากยากถอนคืน

ยอมรับความโดดเดี่ยวแสนเปลี่ยวเปล่า
ที่คอยเข้าคลึงรัดสุดขัดขืน
ยอมอดทนพ้นผ่านมานกล้ำกลืน
รอวันชื่นชีวินคงสิ้นรอย

ลิตเติลเกิร์ล
(https://i.ibb.co/D8dRXxG/8bf985f2292811fbc2fac96db1020077.jpg) (https://imgbb.com/)

NwZZfbXdXN4&feature=related&autoplay=1


หัวข้อ: Re: รอยเดิม
เริ่มหัวข้อโดย: เฟื่องฟ้า ที่ 27, มกราคม, 2558, 07:35:02 PM

ความรักร้อยเรียงรายอยู่ปลายฟ้า
โน้มสู่หล้าประดับดินสิ้นเหงาหงอย
จุมพิตแผ่วแก้วน้ำค้างย่างหยดปรอย
ใจล่องลอยโหยหาจนล้าทรวง

แว่วแต่เสียงเพียงถ้อยคอยรับรู้
แม้ชั่วครู่จดจำคำห่วงหวง
ความรักหนอทอฉายคล้ายเล่ห์ลวง
ให้จมบ่วงน้ำตาหรือครานี้

ถอนศรรักปักอกวิตกหนัก
กระอ่วนอักเกินทนรักล้นปรี่
ขอยอมตายถวายต่อธรณี
เถอะจะพลีร่างสิ้นพร้อมวิญญาณ

วาริน
๒๗/๑/๕๘


 :fower02:


หัวข้อ: Re: รอยเดิม
เริ่มหัวข้อโดย: Black Sword ที่ 28, มกราคม, 2558, 12:17:15 AM

รอยรักร้าวผ่าวร้อนแซมซ่อนเร้น
อ่อนไหวเอนเป็นไปในสังสาร
สุดจะหลบลี้บ่วงแห่งห้วงมาน
ยากจะผ่านพ้นได้ในชั่วคืน

เถิดเวลาเยียวยารักษาจิต
แม้ตราติดตรมใจไร้ขัดขืน
เถิดวันหนึ่งพึงได้หยัดใจยืน
สิ้นขมขื่นพบรักแท้อย่างแน่นอน

ดั่งน้ำค้างพร่างพรายในสายรัก
รู้ตระหนักระเหยหายสายแดดอ่อน
ยังมีส่วนชุ่มเย็นเช่นอาทร
ปลอบร้าวร้อนแด่โลกแม้โศกตรม

ระเหยหายกลายกลับพยับเมฆ
พร้อมสร้างเสกหยาดใสให้สุขสม
เป็นหยาดฝนพร่างฟ้ามาประพรม
ไหลชื่นชมรวมมั่น.. เช่นธารรัก ฯ
:
.  
- Black Sword -
 (หมู มยุรธุชบูรพา)


หัวข้อ: Re: รอยเดิม
เริ่มหัวข้อโดย: ขวดเก่า ที่ 04, กุมภาพันธ์, 2558, 10:08:05 AM

ความรักมีเพื่อให้            เพียงเธอ
หญิงอื่นไม่คิดเผลอ         มอบไว้
ใจนี้ยากเผลอเรอ              เป็นอื่น
รักย่อมรับรู้ได้                หยั่งด้วยใจเอา

ยังอยู่ตรงที่เก่าของเราสอง
ยามเธอมองท้องฟ้าเวลาเหงา
ไม่มีหนทางห่างระหว่างเรา
แม้ยากเข้าใจกันฉันและเธอ

ถามว่าคิดถึงไหมใจคิดถึง
แสนคำนึงรับรู้อยู่เสมอ
ฉันมองฟ้าเมื่อไรย่อมได้เจอ
เธอเสนอยิ้มมาทุกคราใด